Memories

Proto zag dat Linou hem volgde. Hij gromde wat. Hij keek terug naar voren en voelde zich wat zwakker worden. Hij zou binnen enkele momenten buiten bewustzijn raken. Hij keek achter zich en grijnsde. Hij stapte mis en viel naar beneden. Hij viel tegen een paar takken die gelijk braken. Hij viel met een harde smak op de grond. Hij stond op en grijnsde. Uit zijn rug kwam een zwart spul en vormde een koepel om hem. Als Linou te dicht bij zou komen zouden er stekels komen om haar weg te houden. Ze zou hem niets kunnen doen in deze staat. Langzaam verloor Proto zijn bewustzijn en sloot zijn ogen.

Linou grinnikte even toen hij naar beneden viel en sprong ook naar beneden een paar meter voor de plek waar hij was gevallen. Ze kwam soepel op de grond terecht en keek naar Proto die een paar meter verderop stond. Ze zag het zwarte spul en vervolgens ook het schild. Voorzichtig deed ze een paar stappen dichter naar hem toe maar keek wel even scherp naar het schild. Ze zag toen dat hij zijn bewustzijn verloor en grijnsde lichtjes. ''hij is echt slap, alhoewel ik weet niet wat er met hem aan de hand is maar dit is wel het raarste wat ik ooit heb gezien'' zei ze droog en richtte haar blik weer even op het schild terwijl ze steeds meer dichterbij kwam.

Proto leek wel weer een droom te zitten. Hij zag allerlei details die hij zich niet meer kon herrinneren

Er lag een dossier van hem op een tafel. Hij zag dat er een naam op stond. Alex...19 jaar.....ouders: vermoord... In een flits zag hij zijn moeder die op straat werd neergeschoten.....

Het schild reageerde op de naderende Linou. Een aantal zwarte stekels staken vooruit. Vanbinnen het schild werd Proto langzaam wakker. Hij zag het schild. Dit kwam altijd als hij zijn bewustzijn verloor of wanneer hij sliep. Hij keek vanuit een gat in het midden naar Linou. Hij grijnsde. "Probeer het maar niet te verwoesten dat heeft geen nut. Dit heeft me beschermd tegen een raket van een heli dus jij komt er ook niet door." zei hij. Hij wilde wel eens zien hoe ze dat zou gaan aanpakken.

Linou sprong snel achteruit toen er een aantal stekels tevoorschijn kwamen. Haar ogen werden en groot en ze snoof toen een keer. ''dit is niet normaal..'' zei ze droog en deed toen nog een stap naar achteren. Ze hoorde toen de stem van Proto en zag dat hij wakker was. Ze keek droog naar hem en sloeg haar armen over elkaar heen. ''weetje als jij een beetje saai in zo'n zielig ding wilt gaan zitten dan moet je het zelf weten, hopelijk helpt het je met sneller stikken'' zei ze droog tegen hem en ging tegen een boom aan staan. De hele tijd dat ze bij Proto was geweest had ze haar fel rode ogen nog geen enkele keer laten zien. Het was iets alsof ze er bang voor was om het te laten zien.

Proto keek nijdig naar haar. In een snelle reactie was het schild weg en schoot hij op haar af. Hij stak zijn arm als een mes in haar been. "Zwak...." zei zijn stem trillend. "Dan onderschat je mij..." zei hij. Hij haalde het mes uit haar been en zijn arm werd weer normaal. "Het spijt me dat ik dat heb gedaan. Ik mag je wel met jou karakter.." zei hij. Hij sprong op een boomtak en ging tegen de stam leunen. Hij keek naar de lucht. Het maakte hem nu even niets meer uit.

Linou keek even licht geschrokken toen het mes haar been in ging. Ze greep even naar haar been en snoof. Ze hoorde zijn woorden en snoof. ''ik heb jou medelijden of complimentjes niet nodig!'' riep ze nijdig en stond recht. Voor zover het lukte sprong ze omhoog en landde ook soepel op de tak. Ze pakte Prototype ruw bij zijn kraag vast en haar pet gleed van haar hoofd af. Haar ogen waren nu te zien. Ze hadden de vorm van katten ogen maar waren dan fel rood. Ze wist nog maar half dat ze mensen met haar blik mentaal pijn kon doen en ze keek prototype dan ook nog steeds strak en nijdig aan.

Proto keek haar aan. Haar ogen zagen er vervaarlijk uit. Hij keek haar recht in de ogen aan maar voelde nog niets. Hij sloeg haar hand weg en keek even weg. "Dan niet he.." zei hij grofweg en keek rond. Die ogen stelde hem niet gerust en hij keek haar niet meer aan.

Linou snoof en sprong toen naar beneden. Ze zakte even door haar ene been heen waar het mes van Prototype in had gezeten en slikte. Ze pakte toen haar pet op en zette die weer op. Gelukkig voor Prototype had ze nu niks gedaan met haar ogen. Er viel door de pet weer een schaduw over haar ogen heen en ze ging vermoeid tegen een boom aan zitten. Ze had nog nooit complimentjes of medelijden van iemand anders geaccepteerd. Dat kwam omdat ze als klein kind alleen maar werdt gepest. Vooral door haar ogen en haar haar die net zo fel rood was. Ze had zelfs eens iemand mentaal pijn gedaan en iedereen had er toen bij gestaan. Sinds dien hadden ze haar een monster genoemd en was ze gevlugt. Nu was ze heel anders. Ze was een moordmachine en hield van flirten maar ze accepteerde het nooit als mensen medelijden met haar hadden of haar complimentjes gaven. Ze zuchtte eens diep en sloot voor kort haar ogen.

Proto zag wat ze deed. Hij had geen medelijden. Hij keek haar aan en sprong naar beneden. Een band van zwart materiaal kwam om de wond. "Dit zou wat makkelijker voor je zijn..." zei hij. Hij ging naast haar zitten. "Die ogen zagen er trouwens vet uit." zei hij. Hij wist dat ze niet van complimentjes hield maar hij moest eerlijk zijn vond hij.

Linou opende haar ogen toen ze iets om haar been voelde en zag de zwarte band om haar been. Ze keek voor kort vanuit haar ooghoeken naar Prototype en keek toen voor haar uit. Ze snapte niet waarom Prototype haar hielp, dat maakte het zo verwarrend voor haar. Ze had nog nooit mensen gekend die haar hielpen of haar complimentjes gaven. Ze merkte dan ook kort daarna dat hij naast haar kwam zitten en hoorde zijn woorden. Ze keek weg en snoof hoorbaar. ''er is niets vets aan..'' zei ze kortaf. Ze had het persoon, het enige persoon dat haar vriend wel willen zijn ooit pijn gedaan, hem totaal gemarteld en bijna naar de dood geholpen, zonder dat ze het door had. Ze had hem toen maar voor even aan gekeken en vanaf dat moment had die persoon grote angst voor haar en de rest noemde haar alleen maar een monster. ''een monster..'' zei ze erg zacht na bij de gedachten en kneep haar ogen even dicht. Een traan gleed langzaam aan over haar wang maar ze merkte het zelf niet. Ze opende haar ogen weer en balde haar vuisten even.

"Jij bent totaal geen monster..." zei Proto. Hij zag haar traan en had er moeite mee. Hij legde zijn arm om haar schouder en drukte haar tegen hem aan. "Ik kan weten hoe je je voelt. Om een monster genoemd te worden." zei hij. Hij hield haar vast even maar liet haar daarna weer los. "Okey ze zijn niet vet..." zei hij. "Maar ze zijn wel mooi.." hij gaf haar met zijn vinger een plagerige tik op haar neus. Hij grinnikte even. Het kon hem niet schelen hoe vervelend haar ogen of haar wapens konden zijn. Ze had een vergelijkbaar iets als haar en hij voelde zich ergens in zijn achterhoof er door aangetrokken.

Linou merkte de traan uiteindelijk wel en veegde het snel weg. Ze hoorde zijn woorden en voelde hoe ze tegen hem aan werd gedrukt. Ze bleef maar tegen hem aan zitten ookal liet hij haar los. Ze luisterde naar zijn woorden en grinnikte even zachtjes. ''wel euh bedankt..'' zei ze en zuchtte even. ''het punt is gewoon dat ik het niet gewend ben om aardig te worden gevonden, ik ben een hel geweest de rest van m'n leven, voor iedereen die ik maar tegen kwam'' zei ze en bleef nog rustig tegen hem aan zitten. Ze vondt het opzich niet erg want van dat schattig had ze wel gemeend.

"Nou dat ben je niet voor mij..." zei hij en keek haar aan. "Geen dank...Ik spreek alleen de waarheid." hij keek haar nu even heel diep in de ogen en kon zich even niet meer inhouden. Hij drukte zijn lippen op de hare en zoende haar. Hij sloot zijn ogen en legde een arm om haar middel. Hij stopte en glimlachtte. "Zelfs je zoen is hemels..." zei hij.

Linou hoorde zijn woorden en keek even naar hem. Ze antwoorde er verder niet op want eigenlijk wist ze ook gewoon niks te antwoorden. Ze zuchtte eens diep bij zijn andere woorden en voelde ineens zijn lippen op de hare. Ze keek even met grote ogen en ze voelde toen ook zijn arm om haar middel. Toen hij stopte werdt haar blik weer wat normaal en ze kon een licht grijnsje toch niet onder drukken. ''leuk dat iemand zich toch in me interesseert'' zei ze met een flauwe grijns tegen hem en sloeg haar armen om zijn hals waarna ze haar lippen op de zijne drukte en hem begon te zoenen.

"Niet zomaar half hoor...Maar volledig..." zei hij en glimlachte. Hij voelde hoe ze zoende en hij duwde iets harder. Hij liet haar achterover hangen en was nu boven haar. Zij lag op haar rug en hij zoende haar hevig. Hij wreef met zijn hand over haar been en glimlachte.

Linou hoorde zijn woorden en grijnsde lichtjes. Ze merkte dan hoe ze langzaam aan naar achteren ging en uiteindelijk op de grond lag. Ze keek even vanuit haar ooghoeken naar de omgeving rond hen maar zag niks bizonders. Ze keek toen naar Prototype en voelde hoe hij haar hevig zoende. Ze zoende met hem mee en ging met een hand door zijn haar. Ze voelde dan ook hoe hij over haar been wreef en glimlachtte even terug naar hem.

Proto ging helemaal op in de zoen en sloot zijn ogen. Hij keek naar de omgeving en glimlachtte. Hij zag of hoorde niets. Hij keek naar Linou en stopte. "Ik weet trouwens nog steeds niet de naam van jou..." zei hij. "Ik ben Alex aka Prototype..." zei hij. Hij keek glimlachend en wachtte op een reactie.

Linou zoende gewoon met hem mee en hield haar hand in zijn haren. Ze sloot haar ogen ook even en opende ze weer toen hij zijn lippen van de hare af haalde. Ze keek hem met een licht grijnsje aan en luisterde naar zijn naam. ''leuke naam, kan ook niet anders bij zo'n schatje als jij'' zei ze met een plagende stem tegen hem. ''mijn naam is Linou'' zei ze en ging tegelijkertijd even met een van haar handen plagend over zijn plekje heen.

"Okey Linou..." zei hij. Hij schork lichjes toen ze hem streelde op zijn plekje. Met een krachtige beweging pakte hij haar arm vast en haalde haar hand daar weg. "Dat we liggen te zoenen zegt nog niet dat we al zo ver gaan..." zei hij en keek haar even streng aan. Hij vond haar wel zo'n type voor een one-night-stand. Niet dat hij wist dat het zo zou zijn maar hij wilde dat toch maar even uitstellen.

Linou verwachtte die reactie van hem al een beetje en kroop onder hem weg. ''je bent toch niet bang?'' vroeg ze plagend aan hem en ging in kleermakers zit voor hem zitten en knipoogde een keer naar hem waarna ze droog omzich heen keek. Ze kuchtte eens droog en ging met haar hand een keer over de grond heen.

"Bang niet..." zei hij. "Ik wil alles gewoon niet te overhaasten." zei hij. Hoe moordlustig hij mocht zijn hij kende toch nog wel manieren. Hij ging zitten en keek haar aan. "Ik hoop dat ik je daarin niet kwets..." zei hij en keek even rond.

Linou keek hem droog aan bij zijn woorden. ''kom op zeg zo gestoord ben ik nou ook weer niet, ik liep je maar wat te plagen'' zei ze droog tegen hem en stond op. Ze keek naar de boom vlakbij haar en sprong omhoog. Ze sprong van tak naar tak tot dat ze in de top was. Op de top bleef ze soepel staan en keek ze naar de lucht. Het was donker en de maan scheen vel.

Proto sprong ook van tak tot tak en landde op de boom naast haar. "En ik geloof je niet..." zei hij. "Zoiets doe je niet om iemand te plagen..." zei hij en keek haar aan. Hij wachtte op een reactie. Hij keek ook even naar de lucht en naar de maan die wel erg mooi scheen. "Dus jij wilt zeggen dat die zoen ook maar een plagerij is.." zei hij en keek haar even aan.

Linou keek op toen ze iets hoorde en zag Prototype op de boom naast haar. Ze keek naar hem en luisterde naar zijn woorden. Ze kuchtte even droog en sloeg haar armen over elkaar heen. ''luister eens, ik doe zulke dingen wel om te plagen.. dat is hoe ik nu eenmaal ben'' antwoorde ze droog en keek weer naar de maan. Ze hoorde toen de woorden over de zoen en snoof even. Ze keek voor kort naar beneden en daarna weer omhoog naar de maan. ''dat is voor mij een weet en voor jou een vraag'' antwoorde ze mompelend maar nog wel hoorbaar voor Prototype.

"Dan is het voor mij ook een weet. Als jij het niet vertellen zeg je genoeg." siste hij haar nijdig toe. Hij gaf haar een nijdige blik. Hij had vaak zat dit soort meiden meegemaakt en iedere keer trapte hij er in. Hij sprong weg van tak tot tak en landde een eindje verder op de grond. Zijn armen werden gigantische vuisten en hij mepte een paar bomen om. Om zijn woede om zichzelf en Linou af te reageren. Hij had zich weer vergist in iemand.